Τέτοιο έργο επί παραδείγματι είναι η όπερα “Ζωροάστρης” τού Ραμώ γιά τήν οποία ο καθηγητής τής Σορβόνης Μασσόν γράφει στό σχετικό έργο του γιά τήν όπερα αυτή: “Κατά περιόδους μία ισχυρά πνοή ζωγονεί το έργον καί το ανυψώνει αναγγέλουσα τάς μεγάλας ιερατικάς σκηνάς τού “Μαγεμένου Αυλού”, καθώς καί η όπερα “Ταράρ” τών Μπωμαρσαί καί Σαλιερί”. Προνομιούχος, λοιπόν, καί μυσταγωγημένη φύση ο μέγας μουσουργός Μότσαρτ κατόρθωσε να ατενίσει το φώς τής αλήθειας. Αποτύπωσε τήν ανταύγειά του σε κάθε δημιούργημά του περισσότερο ή λιγότερο, αμεσώτερο ή εμμεσώτερο. Τήν αντανάκλαση τού φωτός αυτού γενομένη με όλο το είναι του την βρίσκουμε στά σημαντικότερα τών έργων του. Τέτοια δε’ είναι κυρίως εκείνα τα οποία άρχισαν να εμφανίζονται μετά τήν μύησή του. Τα έργα του αυτά είναι Τεκτονικής εμπνεύσεως καί όταν ακόμη εμφανίζουν στο μη μεμυημένο κοινό διαφορετική όψη. Θα ήταν εξαιρετικά δυσχερές καί επίπονο να αναλύσουμε το σύνολο τής παραγωγής του Τεκτονικής εμπνεύσεως. Περιοριζόμαστε ως εκ τούτου να μνημονεύσουμε τα πλέον γνωστά από τα έργα του, τών προορισμένων αποκλειστικά διά τήν στήλην τής Αρμονίας. Από τής εποχής τού εργατικού Τεκτονισμού επικρατούσε ως γνωστόν η συνήθεια να περιλαμβάνονται στίς εργασίες τών Στοών άσματα. Οι θεωρητικοί σεβάστηκαν αυτήν τήν παράδοση καί τήν διατήρησαν ευλαβικά, στήν Αγγλία ιδίως, μερικά άσματα πού υπήρχαν εκ παραδόσεως. Δημιούργησαν νέα, διάσημοι συνθέτες, τών οποίων το ποιητικό κείμενο ενεπνέετο από τίς εργασίες τών Στοών. Πολυάριθμες μικρές συνθέσεις τελετουργικές τού Μότσαρτ προέρχονται απευθείας από αυτό το πατροπαράδοτο είδος. Σε αυτές βρίσκουμε τήν πεμπτουσία τών μουσικών μορφών πού άφησαν οι Τεκτονικοί μουσικοί τής αυγής τού θεωρητικού Τεκτονισμού. Αυτές τίς αφωμοίωσε ο εμπνευσμένος συνθέτης καί τίς ανύψωσε μέχρι τής μεγαλοφυΐας του. Τα περισσότερα τών καθαρών Τεκτονικών έργων τού Μότσαρτ, τών οποίων τα ποιητικά κείμενα είναι εμπνευσμένα από τίς εργασίες τών Στοών, εκτελέστηκαν σε αυτές. Αναφέρουμε τρείς κατάτες πού είναι αριστουργήματα στό είδος αυτό.
Η πρώτη από αυτές είναι “Η χαρά τού Τεκτονισμού”. Εκτελέσθηκε γιά πρώτη φορά σε τιμή τού Σεβασμίου τής Στοάς “Η Αληθής Ομόνοια” κατά τήν υποδοχή του στήν Στοά “Στεφανωμένη Ελπίς”. Ο συνθέτης ο ίδιος διεύθυνε τήν στήλη τής Αρμονίας. Είναι εμπνευσμένη από τα μυστηριακά σύμβολα καί από τα αισθήματα ευγνωμοσύνης πρός τόν αυτοκράτορα Ιωσήφ τόν Β’. Η καντάτα αυτή δέν άργησε να γίνει περίφημη μεταξύ τών Τεκτόνων καί υπό τούς ήχους τού ωραίου αυτού έργου οι Αδελφοί τής Πράγας δέχθηκαν τόν Μότσαρτ, όταν πήγε το 1791 στήν πρωτεύουσα τής Βοημίας.
https://youtu.be/YfCCr3D9oSE