Τόν 1ο άνθρωπο πού στήν Αίγυπτο αποκαλείται Θωθ, οι υπόλοιποι λαοί τόν αποκαλούσαν ΑΔΑΜ, όνομα πού πάρθηκε από τήν γλώσσα τών Αγγέλων. Τόν ονόμασαν έτσι εξαιτίας τής συμβολικής αξίας τών τεσσάρων γραμμάτων, δηλαδή τών τεσσάρων στοιχείων πού αντιστοιχούν στά σημεία τού ορίζοντος σε ολόκληρη τήν σφαίρα. Το Α=Ανατολή, το Δ+Δύση, το Α=Αρκτος (βορράς), το Μ=Μεσημβρία ( Νότος ), αντιστοιχώντας επίσης το καθένα & σε 1 από τα 4 στοιχεία πού συνθέτουν τόν κόσμο. Επομένως, ο σαρκικός ΑΔΑΜ αποκαλείται Θωθ όσον αφορά το εξωτερικό του σχήμα. Ο άνθρωπος πού βρίσκεται μέσα στόν ΑΔΑΜ, ο πνευματκός άνθρωπος, αυτός έχει 1 ιδιαίτερο όνομα & 1κοινό όνομα. Το ιδιαίτερο όνομα δέν το γνωρίζω. Μόνον ο Νικόμαχος ο κρυφός γνωρίζει τέτοια πράγματα. Το κοινό του όνομα είναι ΦΩΣ”. Επέλεξα αυτό το κομμάτι από τόν Ζώσιμο τόν Πανοπολίτη (Έλληνας αλχημιστής με 28 βιβλία στό ενεργητικό του, τέλη τού 4ου & αρχές τού 5ου αιώνος.) πού θα σάς έκανε εντύπωση πιστεύω τι σχέση μπορεί να έχει ένας αλχημιστής με τίς διάφορες έννοιες τών Καβειρίων Μυστηρίων. Αυτός λοιπόν, μέσα από τίς μελέτες του & τα πειράματά του, κατάφερε να αποκωδικοποιήσει τήν φύση τού “Αδάμα” & εννοώ το ..διαμάντι φυσικά. Πώς συνδέεται; Ας προσπαθήσω να σάς τα συνδέσω. Τα Καβείρια Μυστήρια περιελάμβαναν τήν θεμελιώδη διδασκαλία γιά τήν δημιουργία τού κόσμου αλλά & τού 1ου ανθρώπου. Σε αυτήν ακριβώς τήν γέννηση τού 1ου ανθρώπου σχετίζεται 1 πρόσωπο τών μυστηρίων πού έφερε το όνομα “Αδάμας” & σε αυτό αναπαρίσταναν τόν “αρχέτυπο άνθρωπο” δηλαδή με λίγα λόγια τόν 1ο άνδρα πού γεννήθηκε ποτέ.. Αυτόν πού δηλαδή η Παλαιά Διαθήκη μάς αναφέρει επίσης Αδάμ. Αν & σε 1 Θηβαϊκό αγγείο πού διασώζεται, απεικονίζεται μιά σκηνή από τίς Θηβαϊκές Καβειριακές τελετές ο 1ος άνθρωπος εμφανίζεται με το όνομα Πρατόλαος, εγώ θα κρατήσω τόν Αδάμα γιατί συνδέεται άμεσα κατά τήν άποψή μου με διάφορα τελετουργικά τών μυστηρίων αυτών. Ας δούμε όμως ποιοί ήταν αυτοί οι Κάβειροι. Αν κάνετε αναζήτηση θα σάς δώσει : γενικώς κακοποιά πνεύματα, κακοί δαίμονες πού τούς απέδιδαν τούς σεισμούς & τίς πυρκαγιές, κοντοί στό ύψος, με μεγάλα γεννητικά όργανα, υπερφυσικά πνεύματα πού εκπροσωπούσαν τήν υπόγεια φωτιά & τίςμεταλλευτικές εργασίες. Συνδέονται από πολλούς με τούς “Μεγάλους Θεούς” τής Σαμοθράκης. Γεγονός είναι ότι τα μυστήρια πού τελούνταν στό όνομά τους, πρωτοεμφανίζονται στήν Λήμνο, τήν Σαμοθράκη τήν Ίμβρο & τήν Θήβα ( όχι ακριβώς Θήβα, λίγο πιό δυτικά από αυτό πού λέμε σήμερα Θήβα.) & αργότερα Μ. Ασία, Θράκη, Αιγαίο (υπόλοιπο) & Μακεδονία. Δέν μιλάμε σε καμία περίπτωση γιά θρησκεία αλλά γιά μυστηριακή λατρεία, η οποία πρόσφερε στόν μύστη τήν δυνατότητα να γίνουν “καθαρότεροι” μέσα από έναν κοινό κύκλο από χορούς, γεύματα, μυήσεις τών μη μυημένων, αλλά & διδασκαλία γιά τήν εχεμύθεια τών “μυστικών”. Μία εχεμύθεια πού είναι ξεκάθαρη αφού από όλους όσους τελικά μυήθηκαν ( & ήταν πάρα πολλοί αφού ήταν ανοιχτά σε όλα τα κοινωνικά στρώματα & σε φυλές, σε ελεύθερους & δούλους ) δέν μάθαμε τίποτα απολύτως, πέρα από τα προφανή τών τελετουργικών. Ο Φίλιππος μάλιστα ήταν αυτός πού εγκαινίασε μιά σειρά ναούς αφιερωμένους στούς Μεγάλους Θεούς, πού διακόσμησε τόν περίβολο, στό καλούμενο τέμενος ( Σαμοθράκη εννοώ ) με μία στοά πού έφερε μία αρχαΐζουσα ζωφόρο στήν οποία εικονίζονταν μιά σειρά χορευτριών (έχει μάλιστα γίνει έμβλημα τής Σαμοθράκης). Ποιοί & πόσοι ήταν αυτοί οι Θεοί είναι ακόμη πρός διερεύνηση. Οι πηγές μάς δίνουν όμως : Αξίερος, ταυτίζεται με τήν Δήμητρα, Αξιοκέρσα (ταυτίζεται με τήν Περσεφόνη), Αξιόκερσος (ταυτίζεται με τόν Άδη), Κάδμιλος (ταυτίζεται με τον Ερμή). Καί έτσι με αυτήν τήν αναφορά σας οδηγώ στό ψηφιδωτό τής Αμφίπολης & σάς αφήνω να συνδέσετε τα ονόματα με τίς παραστάσεις. Κατά τήν μύηση επικρατούν 2 στοιχεία. Η μύηση & η εποπτεία. Οι βασικές τελετές γίνονταν νύχτα. Ο μυούμενος έκανε 1 λουτρό γιά να εξαγνιστεί (το νερό τής καθάρσεως πάντα), έδενε γύρω από το υπογάστριό του μιά πορφυρή ζώνη & φορούσε & 1 σιδερένιο δαχτυλίδι. Μετά τελούσαν αυτό πού λέμε σήμερα “εξομόληγη” δηλαδή ο ιερέας ρωτούσε τόν μυούμενο ποιά ήταν η ας το πούμε αμαρτία πού είχε διαπράξει & αφού απαντούσεπερνούσε στήν καθαρτήρια τελετή από τόν Ιεροφάντη (δηλαδή στήν ουσία τόν εσωτερικό οδηγό τού ανθρώπου) & φυσικά ουσιαστικό ρόλο έπαιζε η φωτιά. Πάντα η πυρά ήταν σύμβολο εξαγνισμού αλλά & σύμβολο μιάς νέας αρχής. “Αφήνω πίσω τίς αμαρτίες” έλεγαν οι Πελασγοί πηδώντας επάνω από φωτιές. Όλο βέβαια το τελετουργικό αποσκοπούσε στό να κατέβει τελικά “ο θείος σπινθήρ τού πνεύματος” & να επικοινωνήσει ο άνθρωπος με τίς ανώτερες όψεις τού εαυτού του. ..
