Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΤΈΚΤΩΝ ΜΟΤΣΑΡΤ (ΜΕΡΟΣ Β)

Μέσα όμως στήν καταπονεμένη ψυχή τού συνθέτη, άρχισε να γεννιέται το προαίσθημα ότι το έργο αυτό θα ήταν προορισμένο γιά αυτόν, θα ήταν το τελευταίο του έργο, το … κύκνειό του άσμα. Η ψυχή τού θεόπνευστου μουσουργού, η οποία μετέχει τής θείας ουσίας, ακούει φωνή εκ τού επέκεινα να τόν καλεί. Η απόσταση άλλωστε, η οποία τόν χωρίζει από εκεί είναι μικρή. Καί σπεύδει να δημιουργήσει το τελευταίο έργο. Καί δημιουργεί το πλέον υπέροχο άσμα πού εμφάνισε η ανθρώπινη μεγαλοφυΐα. Με το έργο αυτό ετοιμάζεται να παρουσιαστεί πρό τού Αιωνίου. “Δέν ημπορώ να διώξω τήν εικόνα αυτού τού αγνώστου, γράφει. Είμαι πλησίον τού θανάτου. Η ζωή, αλλοίμονον! ήτο εν τούτοις τόσον ωραία…. τελειώνω έτσι το κύκνειόν μου άσμα, δέν ήμπορώ να το αφήσω ημιτελές”.
Στό αριστούργημα αυτό τής οδύνης εκφράζονται το δράμα τής ψυχής του καί όλα τα συναισθήματα τού ανθρώπου πρό τής κρίσεως, περιέχεται η γιγαντιαία φωνή τής ανθρωπότητος πού πάσχει. Πέντε μήνες αφότου τού επεδόθη να συνθέσει το έργο αυτό καί πρίν ή το αποπερατώσει τελείως, περίπου τα μεσάνυχτα τής πέμπτης Δεκεμβρίου τού 1791 εγκαταλείπει τόν κόσμο τούτο. Επαληθεύθηκε έτσι η προαίσθηση πού είχε ότι το έργο του αυτό ήταν η ετοιμασία γιά τήν εμφάνισή του ενώπιον τού Πατρός τών Πάντων. Δέν μετέλαβε τών αχράντων μυστηρίων γιατί τήν τελευταία στιγμή ο ιερέας πού καλέσθηκε, αρνήθηκε λόγω τής ιδιότητος τού Μότσαρτ ως Ελεύθερου Τέκτωνος, είτε γιατί ο θάνατος ήρθε γρήγορα από ότι το περιβάλλον του είχε υπολογίσει. Το γεγονός αυτό σχολιάστηκε πολύ. Πολλοί ενισχυόμενοι καί από το γεγονός αυτό τόν παρέστησαν σάν ελεύθερο στοχαστή. Κι όμως το αληθές είναι ότι πίστευε καί εκτελούσε τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Αναθρεμμένος στήν Χριστιανική θρησκεία, ουδέποτε παρέβει τίς εντολές της καί χρόνια πλέον υπήρξε ο μεγαλοφυής καί ίσως ο πλέον αντιπροσωπευτικός υμνωδός της διά τής νεανικής καί ακτινοβόλου πίστεώς του. Η αλληλογραφία του μάς αποκαλύπτει σήμερα τήν ειλικρίνεια τών θρησκευτικών του αισθημάτων. Η επιστολή τήν οποία ο Μότσαρτ έγραψε στόν πατέρα του αρκεί να μάς περιγράψει τήν φύση καί τήν ποιότητα τών θρησκευτικών του αισθημάτων.”Η μητέρα μου καί εγώ, γράφει, είμεθα σύμφωνοι επί τού σημείου αυτού ότι η ζωή τού ….δέν μάς αρέσει ποσώς. Είναι ένας πολύ τίμιος καί εξαιρετικός άνθρωπος. Αλλά δυστυχώς χωρίς θρησκείαν, ο….καταντά ένας ελευθεριάζων. Γνωρίζω τόν εαυτόν μου. Ηξεύρω ότι είμαι επαρκώς θρησκευόμενος διά να μήν κάμω ποτέ τίποτε, πού δέν θα μπορούσα να ομολογήσω ενώπιον ολοκλήρου τού κόσμου. Αλλά τρομάζω πρό τής ιδέας ενός ταξιδίου μόνος με τήν συντροφιάν ανθρώπων, τών οποίων ο τρόπος τής σκέψεως είναι τόσων μακράν τού ιδικού μου, ως καί εκείνου όλων τών εντίμων ανθρώπων. Διά να συμπεράνω, δέν έχω πλήρη εμπιστοσύνην είς αυτούς. Φίλοι χωρίς θρησκεία δέν είναι σταθεροί”. Πέθανε διότι το σώμα του είχε φθαρθεί σε έναν εξαντλητικό αγώνα, τόν οποίον η υπερηφάνειά του έκανε πιό σκληρό καί “όστις επεξετείνετο καί μέχρι τής εξοικονομήσεως καί αυτού τού άρτου του”. Εξαφανίστηκε γιά τόν λόγο αυτό, μέσα σε λίγες ημέρες, μία μεγαλοφυΐα, η οποία ευρισκόμενη είς τα πρός τα ύψη πορεία της, απέδωσε σε τελειότητα πάν ότι οι άλλοι συνθέτες κατά τήν διάρκεια ολόκληρης τής ζωής τους, δέν κατόρθωσαν να προσφέρουν, μεγαλοφυΐα, η οποία ήταν πλήρως παρασκευασμένη να αποκαλύψει καί άλλα αριστουργήματα στήν κοινωνία τών ανθρώπων, τών οποίων αυτή τόσο ανάγκη είχε. Ο θάνατός του είναι ο θρίαμβος τής ύλης κατά τού πνεύματος. Έτσι επαλήθευσε ακόμη μία φορά ο κοινωνικός εκείνος νόμος, πού απαγορεύει τήν σε χρήμα μετατροπή τών δημιουργημάτων τής μεγαλοφυΐας. Νίκη αδικοτάτη τών ταπεινών καθημερινών αναγκών, επί μιάς ψυχής φωτεινής καί πλήρους αγάπης, αργή καί φρικτή ασφυξία μιάς ακτινοβόλου μεγαλοφυΐας, να ένα δράμα συγκλονιστικό πού προκαλεί αηδία καί αγανάκτηση γιά τίς συνθήκες τής ανθρώπινης ζωής. Η κηδεία του έγινε από τόν Δήμο με άλλους άπορους πού πέθαναν εκείνη τήν ημέρα. Το σώμα του τάφηκε σε κοινό τάφο τών ανώνυμων ανθρώπων, πού είχαν αγωνιστεί καί υποφέρει όπως καί αυτός καί βρήκαν τήν γαλήνη στόν θάνατο. Τήν κηδεία του δέν μπόρεσε να την συνοδεύσει η σύζυγός του διότι ήταν συνεχώς ασθενής καί δέν μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι της. Μετά από λίγες ημέρες η Κωνσταντίνα Μότσαρτ μάταια αναζητούσε τον τάφο του, τόν τάφο εκείνου ο οποίος τόσο τήν αγάπησε. Ήταν πεπρωμένο να μην γίνει γνωστός ούτε ο τόπος τής ταφής του. Το 1889 δημιουργήθηκε ένα κενοτάφιο στό νεκροταφείο όπου υποτίθεται ότι ετάφη ο άνθρωπος, στόν οποίον η Θεία Πρόνοια επεδαψίλευσε σε βαθμό, χωρίς προηγούμενο, τα θεία δώρα τής μουσικής. Αυτές ήταν οι επαφές τού Εγώ του με τόν έξω κόσμο. Δοκιμασίες όντως σκληρές. Σε αυτές αντέτασσε τήν ανοχή, τήν γενναιόδωρη επιείκεια, τήν ανεξάντλητη δύναμη τής αγάπης καί καλοσύνης καί τήν αναδημιουργική ελπίδα. Όλα αυτά αναβλύζουν αυθόρμητα μέσα από τήν μουσική του ιδιοφυΐα, από το μουσικό του έργο, το οποίο υπήρξε ο μέγας άθλος τού γήϊνου βίου του. Αυτός ήταν ο άνθρωπος ΜΟΤΣΑΡΤ.