Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΤΕΚΤΩΝ ΜΟΤΣΑΡΤ (ΜΕΡΟΣ Δ)

Υποστάς, λόγω ιδία τής ευαισθησίας του αυτής, ζωηρή τήν επίδραση τού Τεκτονισμού καί τού τόσο διαδεδομένου στούς Τεκτονικούς κύκλους τού 18ου αιώνος ανθρωπισμού καί φιλελευθερισμού, επιζητεί να εμφανίσει στόν έξω κόσμο, τίς εμπνεύσεις, τα ψυχικά συναισθήματα, τίς ιδέες καί τίς μυστηριακές αντιλήψεις πού ενέπνευσαν σε αυτόν, έναν αληθινό μύστη, η φιλοσοφία τού Τεκτονισμού καί να κηρύξει καί στούς άλλους ανθρώπους τήν σ΄εαυτόν αποκάλυψη, η οποία χάρισε στήν ψυχή του τήν ειρήνη.                          Οι ιδέες όμως καί τα συναισθήματα αυτά τα οποία γεννιούνται στόν άνθρωπο, κάτω από αυτές τίς συνθήκες είναι “εν πολλοίς ανέκφραστα”. Η εσωτερική όμως ανάγκη ωθεί τόν άνθρωπο, ο οποίος δονείται από τέτοια συναισθήματα να τα εξωτερικεύση. Οι πιεζόμενοι από τής ψυχικής αυτής ανάγκης, ζητούν να εκδηλώσουν τον νέο εσωτερικό τους κόσμο, ο οποίος δημιουργήθηκε από τέτοια επήρεια, διά τού κοινού πρός τούτο μέσο, τού πεζού λόγου, εφ’ όσον δέν διαθέτουν άλλον. Αλλά ο λόγος, σάν μέσο εκδηλώσεως ψυχικών συναισθημάτων καί ιδεών αφισταμένων τών συνήθων, είναι ανεπαρκής. Ούτος, καθώς καί η ρητορική καί η ποίηση ακόμη είναι λίαν ενδεχόμενο να διασκεδάζουν τήν εσωτερική διάθεση καί να τήν εκδηλώνουν με διάφορους τύπους δυνάμενους να προκαλέσουν απατηλές εντυπώσεις. Ο Αδελφός Γκαίτε έλεγε: “Οταν αποκτήσει κανείς γνώσεις καί ιδέας, άι οποίαι δέν ευρίσκονται είς επαφή με τα κοινά πράγματα θα έπρεπε να έχει μίαν γλώσσαν ανωτέραν, ουρανίαν, μίαν γλώσσαν τών πνευμάτων, διά να ανταποκριθεί είς τήν ανάγκην τής εκδηλώσεως τών νέων ιδιαιτέρων γνώσεών του”. Καί η γλώσσα αυτή είναι η ποίηση καί πρό αυτής καί υπέρ αυτής η μουσική. Η έκφραση διά τής παγκόσμιας γλώσσας τής μουσικής δέν μπορεί να οδηγήσει σε πλάνη ούτε τόν έχοντα το θείο δώρο τού να εκφράζεται στήν γλώσσα αυτήν, ούτε τόν έχοντα τήν ικανότητα να αντιλαμβάνεται καί να αισθάνεται αυτήν. Μία μουσική νότα, περισσότερο παντός άλλου μέσου φανερώνει τίς σκέψεις, τούς πόθους τίς αδυναμίες. Η μουσική σάν πνευματική σύλληψη τής ζωής, κατέχει έκπαλαι τήν ανώτερη βαθμίδα αλλά καί σάν φωνή τής ψυχής έχει τήν δύναμη να μεταγγίσει περισσότερο παντός άλλου μέσου, τήν συγκίνηση τού ωραίου. Έχει ακόμα τήν ικανότητα να φανερώνει σε όλον τόν κόσμο τα μεγάλα καί θεία ηθικά οράματα τών όντων τής δημιουργίας καί να εκφράζει τήν παγκόσμια γλώσσας της πιστά καί σαφή τίς ανώτερες πνευματικές συλλήψεις καί εξάρσεις τίς οποίες οι προνομιούχες ψυχές πραγματοποιούν στίς ύψιστες σφαίρες τού λυρισμού. Αυτήν τήν ουράνια γλώσσα τήν κατείχε ο Μότσαρτ κατά θεία παραχώρηση σε βαθμό θαύματος. Η μουσική υπήρξε στοιχείο τής ζωής του καί αυτός η ενσάρκωση τής μουσικής. Ό,τι είναι μουσική, ό,τι μπορεί να γίνει μουσική, αμέσως οι κεραίες τής μεγαλοφυΐας του το αρπάζουν, το αφομοιώνουν καί το μεταφέρουν στόν συναισθηματικό καί ποιητικό κόσμο του. Διαποτίζουσαι αυτό, με το εκείθεν εκπορευόμενον Κάλλος, το αναβιβάζουν στά μέτρα τής δικής του μεγαλοφυΐας. Σε κανέναν συνθέτη το θείο χάρισμα τής δημιουργίας δέν δόθηκε από τήν φύση τόσο αφειδώς, όσο σε αυτόν.