ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ (ΜΕΡΟΣ Β)

Αν λάβουμε υπ΄όψιν ότι καί κατά τούς σημερινούς χρόνους πού η επιστήμη μεταβλήθηκε σε μεταφυσική καί ονομάζει με ειδική ορολογία τα φυσικά φαινόμενα καί προσπαθεί να εξηγεί καί να βρίσκει τα αίτια καί τήν αιτία όλων τών όντων, καί ότι διατηρούνται ακόμη θρησκευτικά μυστήρια, μπορούμε να φανταστούμε με πόση ευλάβεια οι αρχαίοι αυτοί λαοί, τούς οποίους δέν είχε καταυγάσει το φώς τής επιστήμης, εμυούντο είς τα μυστήριά τους. Η Ελληνική Θεογονία μάς δίνει αρκετές ιδέες περί τών θεοποιήσεων τών φυσικών δυνάμεων, περί τού χάους καί τής γης, περί τού φωτός καί τού σκότους πού ήταν ίσως καί το κύριο θέμα τών μυστηρίων Αίγυπτος, Περσία, Ινδία, Ελλάδα μάς παρέχουν ενδείξεις μόνον τού πώς παρήχθησαν τα μυστήρια, αλλά λόγω τής πυρπολήσεως τής βιβλιοθήκης τής Αλεξάνδρειας καί τής υποχρεώσεως πάντων τών μυουμένων να κρατήσουν μυστικότητα σε οτιδήποτε τούς διδάσκονταν καί τούς φανερόνονταν, δυσκολευόμαστε να γνωρίσουμε λεπτομερείς περιγραφές. Σε όλα τα μυστήρια κυρίαρχος ήταν ο συμβολισμός. Στήν Αίγυπτο οι μυήσεις γίνονταν στήν μεγάλη Πυραμίδα τού Χέοπος, στό υπερθαυμάσιον από αρχιτεκτονικής καί μαθηματικής απόψεως εκείνο μεγαλούργημα, με τίς εκπληκτικές αναλογίες του πού ήταν το σύμβολο τού Σύμπαντος. Οι τέσσερις πλευρές τής βάσεως είναι προσανατολισμένες με τα 4 σημεία τού ορίζοντος. Το ύψος της Χ1.000.000, είναι η απόσταση τής γής από τόν ήλιο, πράγμα πού μόνο το 1900 μ.Χ διαπιστώθηκε. Άλλες μετρήσεις βρίσκουν τήν πρόσπτωση τού Ισημερινού, το ειδικό βάρος τής γής κ.α. πολλές αναλογίες γιά τίς οποίες δέν θα επεκταθώ λόγω οικονομίας χώρου. Οι άνθρωποι αυτοί, με τίς μυστηριακές σκέψεις, με τούς ήρεμους καί βαθείς διαλογισμούς, είναι κατά κάποιον τρόπο καί οι εκ τών δημιουργών τών μυστηρίων. Είς τήν αρχαιότατην Ελληνικήν εποχή, τήν μεταξύ τής περιόδου τού θρύλου καί τής περιόδου τής ιστορίας, βρίσκει κανείς έναν ανώτερο πολιτισμό, ο οποίος εξελίχθηκε καί μεγάλωσε γιά να φέρει τήν δάδα του σε ιλιγγιώδη ύψη καί να καταυγάσει τήν σκωτία στήν οποία ζούσε ο άνθρωπος. Παρ’ όλη τήν πρόοδο τών τεχνών καί τών επιστημών, ο σύγχρονος πολιτισμός αναγκάζεται να στραφή αιώνες πίσω καί να σταματήσει το ερευνητικό βλέμμα του πρός το αρχαίο πνεύμα καί τα μνημεία του με θαυμασμό, τα μνημεία, στά οποία ετελούντο καί τα ιερά αρχαία μυστήρια, πού θα είναι στούς αιώνες η άσβεστη λυχνία πού εκπέμπει μέχρι σήμερα ακτίνες πολιτισμένου φωτός. Αντίστοιχος τών Πυραμίδων είναι καί η μητέρα Ακρόπολις, η παράδοσις τής οποίας, ελάχιστα γνωστή, μεταδόθηκε μόνον προφορικά σε κύκλους παλαιών καί νεοτέρων αρχιτεκτόνων, πού ουδέποτε όμως είδε το φώς τής δημοσιότητος. Αφορά δε η παράδοσις, σχετικές αναλογίες τών καλλιτεχνικών μνημείων εν συγκρίσει πρός το πεδίο τής Αττικής. Η μόνη διαφορά της από τίς Πυραμίδες είναι ότι αυτές μεν χτίστηκαν με βάση τήν γεωμετρική αρμονία. Ετσι καί ο Παρθενώνας παρίστανε τόν Υμηττόν, το Ερέχθειον, παρίστανε τήν Πάρνηθα, καί το καταστραμένο άγαλμα τής Παλλάδος Αθηνάς παρίστανε τόν Αγχεσμον. Κατά τόν Παυσανία ο Αγχεσμος ήταν κορυφή με άγαλμα τού Ολυμπίου Διός, κατά τις επεκρατέστερες όμως γνώμες ήταν ο Λυκαβηττός. Τα τρία αυτά Αριστουργήματα παρίσταναν το ανάλογο Τρίγωνο. Ετσι, λοιπόν, η Σοφία τού ΜΑΤΣ μαζί με τήν Ισχύν τής δημιουργικής γνώσεως τών Πυραμίδων καί το Κάλλος τής Οπτικής Αρμονίας τής Ακροπόλεως, συμπλήρωναν το Θείο Τρίγωνο. Κατά τόν φιλόσοφο καί καθηγητή τού πανεπιστημίου, αείμνηστων, Κον Θοδωρακόπουλο οι συμμετρικοί κίονες τού Παρθενώνος συμβολίζουν τήν Ισοπολιτεία τού Περικλέους καί τήν Στερεάν επί τής Λαϊκής δυνάμεως. Τίς ίδιες αρχιτεκτονικές αναλογίες βρίσκουμε καί στόν Ναό τού Επικουρείου Απόλλωνος είς τήν Φυγαλίαν, έργο τού αρχιτέκτονος Ικτίονος, όπως καί σε άλλους αρχαίους Ελληνικούς ναούς, όπου συνήρχοντο οι φωτισμένοι πρόγονοί μας γιά να σταθεροποιήσουν τίς θεωρίες περί υπάρξεως καί τούς διαφόρους φυσικούς καί κοσμικούς νόμους διά τών μυστηρίων καί νεωτέρου Ελληνικού κόσμου……